Teknolojinin tarımı dönüştürdüğü günümüzde, geçmişin sessiz tanıkları birer birer unutuluyor. Modern tarım makineleri tarlaları bir çırpıda biçerken, bir zamanlar buğday hasadı emek ve sabırla, orakla yapılırdı. Bu zorlu sürecin görünmeyen ama hayati öneme sahip yardımcılarından biri ise "ellikler"di. Sol ele takılan bu küçük ama işlevsel alet, parmakların orak darbesiyle kesilmesini engellemek için tasarlanmıştı. Kahramanmaraşlı çiftçiler, yaz sıcağında tarlalarda ter dökerken, ellerini elliklerle koruyarak ekmeğini toprağın bağrından çıkarırdı.
BİR DÖNEMİN SİMGESİ OLARAK HAFIZALARDA YAŞIYOR
Ağaç gibi dayanıklı malzemelerden üretilen ellikler, hem koruyucu ekipman hem de bir iş disiplini sembolüydü. Bugün Kahramanmaraş tarlalarında daha çok traktörler, biçerdöverler ve otomatik sistemler konuşuyor. Ellikler ise sandıklarda ya da köy evlerinin duvarlarında sessizce bekliyor. Onlar, alın teriyle harmanlanan bir dönemin simgesi olarak hafızalarda yaşamaya devam ediyor. Tarımsal üretimde verimlilik arttıkça, insan emeği ikinci plana atılıyor gibi görünse de, geçmişin bu mütevazı aletleri bize bir gerçeği hatırlatıyor: Her teknolojik gelişme, bir dönemin emeğini ve ustalığını arkasında bırakıyor. Kahramanmaraş’ta bir zamanlar sabahın ilk ışığıyla tarlaya giden çiftçilerin ellerinde ellik, belinde orak olurdu. Bugünse o ellikler, geçmişe duyulan saygının bir simgesi olarak, sadece hikâyelerde ve anılarda varlığını sürdürüyor.
